لوپوس اریتماتوز پوستی  (CLE) را می توان به سه زیرگروه اصلی تقسیم کرد: حاد، تحت حاد و مزمن که همه آنها حساسیت به نور را نشان می دهند.

لوپوس اریتماتوز حاد پوستی (ACLE) اغلب به صورت اریتم متقارن روی گونه های مالار و پل بینی بدون درگیری چین های بینی (بثورات پروانه ای) ظاهر می شود.

لوپوس اریتماتوز پوستی تحت حاد (SCLE) به طور مشخص به صورت پلاک های حلقوی یا پسوریازیفرم در مناطق در تماس با نور خورشید ظاهر می شود.

لوپوس اریتماتوز پوستی مزمن (CCLE) را می توان به سه نوع اصلی تقسیم کرد: لوپوس اریتماتوی دیسکوئید (DLE)، لوپوس تومید و پانیکولیت لوپوس. لوپوس تومید معمولاً با ضایعات برجسته و پلاکهایی که فاقد پوسته هستند و بدون زخم بهبود می یابند، ظاهر می شود، در حالی که پانیکولیت لوپوس بافت زیر جلدی را درگیر می کند و منجر به ندولهای زیر جلدی دردناکی میشود که با فرورفتگی و آتروفی بهبود می یابند.

در دیسکویید لوپوس ضایعات اریتماتو و بنفش همراه با پوسته و آتروفی بیشتر در صورت و سر و اندام بروز می کند. احتمال تبدیل شدن به لوپوس سیستمیک حدود ۱۵ درصد می باشد.

بیماران ممکن است خارش خفیف یا درد یا سوزش گاه به گاه در داخل ضایعات را گزارش کنند، اما اکثر بیماران بدون علامت هستند. طبق یک مطالعه، تقریباً ۱۶ درصد از بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز دیسکوئید (DLE) ممکن است در عرض ۳ سال پس از تشخیص دچار درگیری سیستمیک شوند.

تشخیص:

بیماران ممکن است هر علامتی از SLE را نشان دهند. بنابراین، شرح حال باید شامل بررسیهای کامل تست های آزمایشگاهی، درد مفاصل یا درگیری های مفصلی، درگیری ریوی، درگیری قلبی، درگیری عصبی و درگیری کلیه باشد.

برای تشخیص قطعی لوپوس پوستی نیاز به نمونه برداری پوستی می باشد.

DLE   می تواند موهای سر را درگیر کند که در این صورت درمان باید زودتر شروع شود ، چرا که در صورت تاخیر در درمان موهای ریخته شده دیگر رشد نخواهند کرد.

درمان :

در صورت درگیری پوستی تنها درمان شامل کورتیکواسترویید موضعی یا خوراکی و داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می باشد.